De in Zwolle woonachtige countertenor Sytse Buwalda ‘leeft van de muziek’. Hij is al jaren wereldwijd een veelgevraagde solist en werkte samen met veel muzikale grootheden. Voor ons magazine Gaandeweg zette hij op papier hoe hij de afgelopen coronaperiode beleefde.

“In 2019 hak ik de knoop door. Jaren non-stop werken in combinatie met mantelzorg worden me te zwaar. Ik stop met mijn grootste opdrachtgever en sluit dertig jaar samenwerking in februari 2020 toepasselijk af met het Requiem van Mozart. De rest van het jaar is gevuld met kleine projecten, tijd voor mijn moeder en mezelf. En dan deelt corona een mokerslag uit!
Het regent annuleringen. Inkomsten verdampen. Zingen als besmettingsgevaar. Het voelt als een emotionele amputatie. Maar ook mijn moeder is geamputeerd, maar dan van alle faciliteiten in het verzorgingshuis. Mijn muzikale leegte wordt noodgedwongen gevuld met fulltime mantelzorg. De broodnodige rust vervangen door nog grotere druk en stijgende zorgen. Veel mensen vinden de onverwachte rust fijn. Verbouwingen, opruimen of de tuin aanpakken. Die rust heb ik niet. Ik ben de controle over mijn vak en inkomsten kwijt, en krijg die van mijn moeders zorg ervoor terug. Iets wat ik met mijn normaal zo drukke agenda nooit had kunnen doen. Dat besef is een wake-up call.”

“Zingen als besmettingsgevaar. Het voelt als een emotionele amputatie.” Foto: Wim Egas

Geboorte van een nieuw ensemble
“Ik ben geen fulltime zanger meer, maar zorgzoon. De beste omschrijving voor mijn gevoel is dankbaarheid, vermengd met vlagen frisse tegenzin. Ik ben tenslotte geen heilige. Maar het muzikale bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Ik wil zingen, en besluit mijn grote droom van een eigen ensemble te verwezenlijken. Iets wat voorgaande jaren een utopie bleek wordt door de coronakaalslag werkelijkheid: Het Nederlands Bach Consort wordt geboren. In rap tempo werken we aan ons eerste programma. In hetzelfde tempo gaat mijn moeder achteruit. De zorg bijna 24/7. De druk groot. Muziek sijpelt zachtjes door het pantser van de beperkingen. Het verlicht, geeft me kracht.”

Verdrietig maar dankbaar
“Ik organiseer twee openluchtconcerten. Hartverwarmende reacties van de bezoekers verdringen de kille opmerkingen over omscholing en niet essentieel zijn. Moeder zit op de eerste rij: verward maar blij. Ik zorg voor haar, niet wetende dat dit haar laatste concert zal zijn. Op mijn verjaardag worden de maatregelen aangescherpt. Opnieuw regent het annuleringen. Mijn moeder moet naar het ziekenhuis. Ik verlies inkomsten. Zij verliest bloed. Ze is moe. Doodmoe. Het zet alles weer in perspectief. Twee weken later glijdt ze zachtjes weg. Ik ben verdrietig maar dankbaar dat ik haar tot het einde heb kunnen begeleiden. Kun je een virus dankbaar zijn? De dag voor haar uitvaart is de eerste repetitie met mijn ensemble. Het samen kunnen zingen brengt troost. Maar het virus dendert onverminderd door.”

“Tel je zegeningen, zou mijn vader zeggen”

De muze stroomt weer
“De december lockdown brengt een nieuwe muzikale en financiële aderlating, maar ook donaties in plaats van restitutie én nieuwe concertplannen. Ik ben, net als vele anderen, coronamoe. Maar we gaan door! Een jaar na de mokerslag stroomt de muze weer. Is mijn agenda gevuld met mooie concerten en een nieuwe Bachopera! Tel je zegeningen, zou mijn vader-zaliger zeggen. Tel je zegeningen één voor één, en vergeet er geen.”

Dit artikel verscheen in Gaandeweg (editie mei/juni 2021). U leest het magazine hier.