Vier ambtsdragers blikken terug

Ambtsdragers komen en gaan. Jan Dunnink blikte voor kerkblad Gaandeweg met vier vertrekkers op hun ambtsperiode terug: Joke Hoekstra (Hoofdhof), Jan Vastenavond (Open Kring), Truus Mulder (Evangelisch-Lutherse Kerk) en Kees Kloosterman (Sionskerk). “Gebruik je talenten op je eigen manier en blijf dicht bij jezelf; neem je taak serieus op, maar vat deze ook niet te zwaar op.”

Welke ambtsperiode sluit je af?

Joke Hoekstra (JH): Ik ben vier jaar voorzitter van de kerkenraad geweest, eerder was ik diaken en commissielid.
Jan Vastenavond (JV): Ik ben zes jaar diaken geweest, tot zes en een half jaar geleden woonden wij in Dedemsvaart waar Anneke Lei en ik achttien jaar hebben gewoond en waarbij we diverse kerkelijke taken hebben vervuld onder andere in de kerkenraad.
Truus Mulder (TM): Ik ben ook vier jaar voorzitter van de kerkenraad geweest, daarvoor was ik voorzitter van de beroepingscommissie.
Kees Kloosterman (KK): Ik ben twaalf jaar ambtsdrager geweest, eerst als voorzitter van de diaconie en daarna als voorzitter van de kerkenraad.

Waarom heb je bij de start ‘ja’ gezegd?

TM: Leek mij een leuke vrijwilligersbaan, kwam op mijn pad toen ik nog maar kort met pensioen was en dacht (lachend: ‘toen nog’) dat ik als pensionado daarvoor volop tijd zou hebben.
JV: Ik heb mijzelf aangeboden, met de opgedane ervaring dacht ik een zinvolle bijdrage te kunnen leveren. Als nieuwkomer in deze wijkkerk leek het mij een goeie manier om snel de gemeente te leren kennen.
KK: Bij de diaconie zag ik als ‘doener’ de mogelijkheid concreet aan de slag te kunnen; het voorzitterschap is niet direct mijn hobby maar wij hebben een oplossing gevonden in een duobaan: Paul van Houten leidde de vergaderingen en ik deed de andere werkzaamheden.
JH: Daar heb ik drie maanden over nagedacht, vooral omdat het om de voorzittersfunctie ging die toch wat extra verantwoordelijkheden met zich meebrengt.

Met welke verwachtingen ging je van start?

JV: Een zinvolle, positieve bijdrage leveren aan de diaconie.
KK: Bij de diaconie moest ik al vrij snel mijn verwachtingen bijstellen, omdat ik geconfronteerd werd met een aantal crisisgevallen; bij de kerkenraad heeft de vorm van de duobaan altijd prima gefunctioneerd.
JH: Ik had eigenlijk geen verwachting met als uitgangspunt: er open ingaan, zaken bezien en beslissingen nemen op het moment, dat ze zich aandienen. Wel had ik mij voorgenomen vooral dicht bij mijzelf te blijven: je moet niet verwachten dat je iedereen tevreden kunt stellen.
TM: Mijn uitgangspunt was: ik ga niet alleen op de winkel passen, ik wil ook komen tot nieuw beleid. Kort daarna kwam corona waarna ik met mijn doelstelling volledig aan de bak kon.

Heb je het gevoel dat jij andersom ook de kerkelijke gemeente hebt kunnen verrijken?

TM: Niet alleen, maar als lid van een team, waarin ik een coördinerende rol mocht vervullen.
JV: Wel voldoening en het gevoel dat wat wij samendeden nuttig was.
KK: Dat ik een bijdrage heb kunnen leveren om de afstand tussen gemeente en kerkenraad te verkleinen. En achteraf gezien ben ik blij dat wij in de turbulente coronatijd ons sterk gehouden hebben aan de landelijke richtlijnen, terwijl er in de gemeente nogal verschillende standpunten waren over de invulling van concrete maatregelen.
JH: Vooral het gevoel dat wij het met elkaar hebben gedaan. Ik mocht daarbij een centrale rol vervullen, maar het was toch vooral teamwerk.

Zijn er ook zaken waar je anders over bent gaan denken?

KK: Mijn verlangen is versterkt om tot vormen van geloof te komen waarbij veel ruimte is voor verschillende meningen, dat betekent ook meer samenwerking tussen verschillende geloofsgroepen.
JH: Dat zou ik niet direct kunnen benoemen.
JV: Steeds meer het gevoel dat er kerkvormen komen, die anders zijn, maar waar ik mij wel bij thuis zou kunnen voelen. Op dat punt heb ik al wat ervaring, want als oorspronkelijk katholiek ben ik jaren geleden uit overtuiging protestant geworden, omdat je meer meedoet met/deelhebt aan de diensten.
TM: Bij mij is het besef gegroeid, dat je het enerzijds met elkaar moet doen en dat anderzijds ook elke functie in de kerk belangrijk is.

Hebben jullie een advies voor beginnende ambtsdragers?

JH: Ga praten met je voorganger, ga er open in en maak vooraf niet te veel concrete plannen.
JV: Verwacht niet te veel, stap er onbevangen in, maar probeer wel iets te doen wat bij je past.
TM: Doe het op je eigen manier, zet je voelhorens uit om goed zicht te krijgen op alles wat er speelt en leer je collega-vrijwilligers kennen door belangstelling te tonen voor hun persoonlijke omstandigheden.
KK: Gebruik je talenten op je eigen manier en blijf dicht bij jezelf; neem je taak serieus op, maar vat deze ook niet te zwaar op.

Waardering voor elkaar

Naar aanleiding van deze zeer plezierig verlopende interviews, een korte nabeschouwing. Kunnen wij als kerk, misschien iets van leren van deze gesprekken? Wat opvalt, is dat allen hebben genoten van het samenwerken, van samen je ergens voor inzetten. Samen iets doen of maken, geeft verbinding. Daaruit kun je concluderen dat het belangrijk is om aandacht te geven aan dat samenwerken, aan de sfeer en aan het omgaan met elkaar. Is het samenzijn iets dat vooral energie vraagt, of krijg je er ook energie van? Een tip uit het artikel: toon persoonlijke belangstelling voor de ander. Laat merken dat je iemand waardeert. Als je ergens aan werkt, is het feitelijke doel van de taak natuurlijk belangrijk en de directe aanleiding dat je samenwerkt. Maar misschien is er bij elke taak (en zeker in een kerk) een nevendoel dat minstens even belangrijk is als het doel: zorg dragen voor sfeer, zorg dragen voor elkaar. Dat is niet alleen in lijn met de Bijbelse richtlijn van zachtmoedig-zijn en zorg dragen voor elkaar, maar ook heilzaam voor onderlinge banden.