Over kracht en zingeving

Geert Jan den Hengst is ervaringsdeskundige op het gebied van MS en daardoor volledige zorgafhankelijk. Inmiddels heeft hij in schrijven zijn grote passie gevonden. Voorheen was Geert Jan leerkracht bij het voortgezet speciaal onderwijs. In kerkblad Gaandeweg en ook hieronder vertelt hij hoe hij is omgegaan met zijn ziekte en dit ten goede heeft kunnen wenden.

Al zeg ik het zelf, ik weet mijn bijzondere bestaan zinvol in te vullen. Graag beteken ik iets voor anderen en daardoor ook voor mijzelf. De aanloop naar mijn huidige ‘ik’ wil ik hieronder graag belichten.

Door Multipele Sclerose zit ik in een elektrische rolstoel en kan ik alleen mijn hoofd bewegen. In een zogeheten Fokuswoning kan ik 24/7 zorg-op-afroep ontvangen. Compleet zorgafhankelijk, voel ik mij toch krachtig en zelfstandig. Voorheen was er een ander leven. Getrouwd, kinderen en een baan in het speciaal onderwijs. Maar ook onzeker, wat neerslachtig en met weinig eigenheid. Ik wil mijzelf niet afkraken, want als ik toen in het leven stond zoals nu, dan was alles misschien wel anders verlopen. Mentaal gezien, bedoel ik, ziek was ik 25 jaar geleden waarschijnlijk toch wel geworden.

Heus, ik ben echt niet altijd die Mister Positivo die ik probeer uit te stralen. Ook over die twijfel, die emoties schrijf ik en dat geeft mij weer kracht

Na de diagnose hield ik het enkele jaren vol, tot ik in juni 2003 moest stoppen. Er werd voor mij een vervangende functie gecreëerd als ondersteunend vakleerkracht ICT. Al met al heb ik daar nog vijf jaren, steeds meer parttime, kunnen werken tot ik definitief ‘tot hier’ moest zeggen. Mijn leven stond al op de kop door MS, maar los daarvan kwam er ook een scheiding bij. Ik ging elders wonen en moest mijn eigen leven weer leren leven.

Maar mijn huidige kracht begon in deze hectische periode. De combinatie van ziekte, een naderende scheiding en mijn onzekerheid leidden mij naar een psychiater. Het accepteren van deze stap was ingewikkeld, en daarbij kreeg ik van hem ook nog eens een recept voor antidepressiva mee. Wat zag ik er tegenop om dat te gaan gebruiken. Totdat iemand mij dit leerde relativeren als zijnde een ‘missing link in je hersenen’. Kennelijk had de antidepressiva vrij snel effect. Het werd binnen enkele weken zonniger in mij. Ook sloot ik mij aan bij een mannenpraatgroep, onder leiding van de psychiater. Hij onderbrak de gesprekken alleen om niet terug te grijpen naar het verleden met de woorden: “niet doen, ‘als’ bestaat niet”.

Anno nu hebben mijn ziekte en ik zich in een stijgende lijn ontwikkeld. Fysiek is het slappe hap geworden, mentaal ben ik behoorlijk sterk. Er is door mij een zinvolle invulling van mijn bestaan gevonden, met sociale en culturele activiteiten. En inmiddels is schrijven mijn grote passie geworden. Geen maatschappijkritische of filosofische teksten. Wel over mijn leven, een leven met MS. Mijn gedachten, mijn creativiteit en fantasie kan ik hierin kwijt. Steeds meer ben ik de waarde van mijn schrijven voor anderen gaan inzien. Ik kreeg van anderen, van lotgenoten, te horen dat zij positiviteit uit mijn teksten haalden. Die opmerkingen deden mij goed en gaven mij kracht. Goed om te beseffen dat ik ook wat voor anderen kan betekenen. Ik ging steeds meer in mijn eigen kwaliteiten geloven en meldde mij daarom ook aan bij websites van enkele organisaties om te schrijven. Heus, ik ben echt niet altijd die Mister Positivo die ik probeer uit te stralen. Ook over die twijfel, die emoties schrijf ik en dat geeft mij weer kracht.

Daarnaast is dus ook het vrijwilligerswerk een waardevolle invulling van mijn leven. Nog jarenlang heb ik mij ingezet voor de basisschool waar mijn kinderen destijds op zaten. Ik maakte de (digitale) nieuwsbrief. Al jaren ben ik ook actief voor toegankelijk Zwolle, de stichting voor mensen met een beperking binnen Zwolle. Het was natuurlijk erg leuk en bijzonder dat ik wegens al dit vrijwilligerswerk vorig jaar een koninklijke onderscheiding heb mogen ontvangen. Omdat het fysiek intensief is om als ervaringsdeskundige mee te helpen aan trainingen voor anderen en om gastlessen te geven, beperk ik mij steeds meer tot mijn laptop. Wel ben ik nog steeds actief voor Toegankelijk Zwolle.

Onlangs hield iemand mij voor dat die vrucht in mij echt niet pas is ontstaan door de ziekte, de rolstoel, de praatgroep of dat pilletje. Misschien zat het zaadje er al, maar is dat toen pas tot bloei is gekomen. Is het zaadje dan al geplant door mijn ouders, mijn opvoeding? Zeg het maar.