De Protestantse Gemeente Zwolle telt diverse wijkgemeenten en een kleurrijk gezelschap aan gemeenteleden. We ontmoeten Duncan Esajas (42), actief betrokken in de Adventskerk. “Samen kun je het beleven: dat je vasthoudt aan de missie van geloof, hoop en liefde.”

“Voor veel mensen is liefde alleen iets tussen twee personen, maar ik denk dat liefde veel meer is dan dat. Het gaat om mededogen. En dat je er iets van zegt, als dingen niet eerlijk gaan.” Halverwege het gesprek komt hij goed op dreef. De fotograaf en interviewer van Gaandeweg (het magazine van de Protestantse Gemeente Zwolle) zijn bij Duncan thuis, in zijn appartement in Zwolle-Zuid. Hij is net thuis, wat later dan gepland, met de auto vanuit Den Haag. Als monteur winkelinrichting werkt hij voor een bedrijf in Raalte en maakt lange werkdagen met vrijwel heel Nederland als werkgebied. “Gelukkig was ik net op tijd om jullie te ontvangen,” lacht hij.

Vrijheid  

Aan de eettafel vertelt Duncan over zijn geloof en zijn betrokkenheid bij de Adventskerk. Een verhaal dat begint in Amsterdam, de stad waar hij geboren werd en tot 2001 woonde. Toen hij bijna twintig was, besloten zijn ouders terug te gaan naar hun geboorteland Suriname. Voor Duncan werd dat een beslissend moment. Hij stond voor de keuze: meegaan of als jongvolwassene in Nederland blijven. Hij besloot te blijven, een keuze die door zijn ouders werd gerespecteerd. “Ze hebben mij echt de vrijheid gegeven, en daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.”

Hij kon, samen met één van zijn jongere broers, bij zijn oom in Zwolle terecht bij wie hij twee jaar woonde. Op die manier belandde hij in de Hanzestad en via persoonlijke contacten komt hij sinds 2017 in de Adventskerk. Twee jaar later deed hij bij dominee Hans Tissink openbare geloofsbelijdenis, een heel bewuste keuze. “God is voor mij een autoriteit en iemand die over je waakt en altijd bij je is,” zegt hij. “Als je je houdt aan de principes van het geloof, dan komt het goed omdat God Liefde is en je in dat spoor ook liefdevol mag leven.”

“Ik ben God dankbaar voor mijn wilskracht en het doorzettingsvermogen”

De kracht van het geloof heeft Duncan veel goeds gebracht, zo vertelt hij. Lange tijd was hij onzeker over zijn mogelijkheden. Leren en het behalen van diploma’s ging niet vanzelf. Door een ontwikkelingsachterstand had hij als kind moeite met taal en rekenen. “Wat anderen makkelijk afgaat, was voor mijn heel lastig. Dat heeft me ook wel onzeker gemaakt over wie ik ben of wat ik kan.”

Uiteindelijk is hij op Deltion College afgestudeerd als monteur werktuigbouwkundige installaties waarmee hij nu zijn talenten inzet in het bedrijfsleven. “Ik ben God dankbaar voor mijn wilskracht en het doorzettingsvermogen en dat ik nu dit mooie werk kan doen.”

Ook op andere manieren zet Duncan zijn talenten in. Zo hielp hij mee met de organisatie van Open Deurdiensten in de Adventskerk en is hij betrokken geraakt bij het streamen van kerkdiensten en het beameren. Ook zingt hij graag. Onlangs had hij een rol in de musical ‘De terugkeer van Thomas’ in de Oosterkerk en hij zingt graag als lid van het Zwolse gospelkoor Grace&Glory. “Negrospirituals zijn prachtig, ze geven kracht!”

Ontmoeting en verbinding

En zijn ouders en andere familieleden in Suriname… mist hij hen? Duncan: “Het is alweer acht jaar geleden dat ik voor het laatst in Suriname was. Maar elke zondagmiddag zien en spreken we elkaar als familie via een videoverbinding. Ook met proclamaties en gebeden. De afstand is enerzijds groot, maar hierdoor ook weer klein.”

Duncan is blij dat de kerk voor hem in Zwolle een plek is van ontmoeting en verbinding. “Samen kun je het beleven: dat je vasthoudt aan de missie van geloof, hoop en liefde. Dat je weet wat waarheid is en leeft in het voetspoor van Jezus.”

Tekst: Theo Brand
Foto: Hans van Eerbeek

Dit interview verscheen in ons magazine Gaandeweg.