Meditatie: Een mens te zijn op aarde

Door: Annie Hasker

Als geestelijk verzorger in Isala kom ik regelmatig patiënten tegen die opgaan in de waarden van hun bloed en andere getallen. De dagelijkse uitslagen bepalen of ze een goede of een slechte dag hebben. Sinds de coronapandemie heerst, worden we allemaal bepaald bij de coronacijfers van de dag. Zo lijken we regie en controle te hebben over de pandemie.

Vanwege mijn werk heb ik de afgelopen twee jaren intens mogen ervaren wat het met mensen doet om met corona opgenomen te worden in het ziekenhuis. De intense benauwdheid maakt patiënten angstig. Die angst wordt nog versterkt door het verloop van de ziekte. De meeste mensen zijn zich ervan bewust dat het risico op overlijden toeneemt als ze lang en veel zuurstofondersteuning nodig hebben. Wat me trof is hoe verschillend mensen reageren op hun ziekte. Lang niet iedereen blijft gericht op getallen en uitslagen.

Midden in de benauwdheid van corona vertelden patiënten me wat mens-zijn op deze aarde voor hen betekent. Ze vertelden hoe verbondenheid met familie en vrienden glans gaf aan hun leven. En ze beschreven hun tuin, vertelden over hun werk. Verhalen van dankbare mensen die hun kwetsbaarheid onder ogen durfden zien, al hoopten velen dat ze nog wat langer zouden leven. Vanuit hun kwetsbaarheid konden ze verbondenheid en liefde voelen. En dat gaf hen de kracht om de benauwdheid en onzekerheid tijdens de opname uit te houden. Wie op deze manier de dood kan aanvaarden, kan ook in de laatste levensfase nog volop leven, heb ik ervaren. Dat is ‘mens zijn op aarde’.

“Vanuit hun kwetsbaarheid konden ze verbondenheid en liefde voelen”

Zo verschillend als patiënten omgaan met hun ziekte, zo verschillend reageren we op de pandemie. Nu we al twee jaar leven met corona, voelt het als een lange tijd van ronddwalen in de woestijn. Ons mens-zijn wordt beproefd. Onze vrijheid staat onder druk. We merken dat we onze regie kwijtraken. Maakbaarheid is een illusie geworden. We voelen ons kwetsbaar.

Wij zijn niet de eersten die een tijd in de woestijn moeten leven. Veertig jaar trokken de Israëlieten door de woestijn. En Jezus was veertig dagen in de woestijn (Mattheus 4, 1-11). Hij had honger, was alleen, zeer kwetsbaar. Toch kon hij de duivel weerstaan, omdat Hij wist wat leven was. Hij leefde dankzij de verbondenheid met de Vader. Zo kon Hij de verzoekingen weerstaan. Jezus ging niet voor de snelle oplossingen, de maakbaarheid die de duivel Hem voorhield. Jezus aanvaardde zijn kwetsbaarheid, de vragen en de angsten. Jezus leefde uit Gods Woord. De Geest wees Hem de weg.

Het is moeilijk te geloven dat ook onze woestijn, de pandemie, een doortocht zal blijken te zijn naar Pasen. Misschien kunnen we elkaar gaan vertellen wat mens-zijn op deze aarde voor ons betekent. Kunnen we net als patiënten de balans opmaken van ons leven en ontdekken wat nu van waarde is.
Vanuit het ziekenhuis worden ons richtingwijzers aangereikt: ‘kwetsbaarheid’ en ‘verbondenheid’.

Annie Hasker

Deze tekst verscheen in Gaandeweg, editie 1 2022