Wereldwijd zijn er op dit moment ongeveer 40 miljoen kinderen op de vlucht. Ook in Zwolle worden zij opgevangen. Ons magazine Gaandeweg vroeg drie mensen die hierbij betrokken zijn om erover te schrijven. Vandaag het laatste deel door Stichting Present Zwolle. 

Dominique van der Knaap is Coördinator Projecten Nieuwe Zwollenaren bij Stichting Present Zwolle. Ze schrijft over Bethlehem, een meisje van 5.

Mijn naam is Bethlehem.
Ik ben al vijf en heel groot want als mama hoofdpijn heeft, kan ik voor mijn twee zusjes en mijn babybroertje zorgen.
De kinderen in de klas lachen om mijn naam.
Wat een gekke naam.
Ze vinden mijn mama dom.
Want zij kan niks zeggen.
Ik merk dat de juf mama ook dom vindt.
Ik schaam me voor mijn mama.
“Bethlehem, zeg maar dat je moeder in Parro moet kijken, er is een intekenlijst voor oudergesprekken.”
“Wat Parro?” zegt mama. “Wat is dat? Is dat mail? De telefoon is stuk, te oud, er kan alleen maar whatsapp op.”
De juf belt mama, ik hoor mama “Ja, ja, komt goed” zeggen.
Als het klaar is, moet mama huilen. Ze weet niet wat er gezegd is.
Mijn woorden zitten ook in mijn hoofd. Als ze eruit komen klinken ze gek, anders dan de andere kinderen.

Ik wil niet dat ze nog meer lachen.
Daarom ben ik stil.
Juf ruikt anders dan mama.
Ze praat en ze praat en ze praat.
Ik zou willen dat ze me een knuffel gaf.

Op een dag is alles anders.
De kinderen hebben een prinsessenjurk aan en een spidermanpak.
En cadeautjes in hun handen.
De juf is jarig.
Ik heb niks. De kinderen lachen.
Mama schrikt en rent naar de winkel. Ze komt terug met een grote bos bloemen.
Die geef ik na schooltijd aan de juf.
Juf zegt: “Ach lieverd, dat is toch veel te veel, dat had echt niet gehoeven, een tekening is genoeg hoor.”
Mijn hart krimpt.

In het weekend eten we injera zonder iets.

Dit artikel verscheen in ons magazine Gaandeweg. 
Tekst: Dominique van der Knaap, Stichting Present Zwolle
Foto: Tineke Vlaming