Martin Jans is studentenpastor in Zwolle. Samen met zijn team van RE:LINK is hij er voor grote en kleine levensvragen van studenten. Voor ons magazine Gaandeweg schreef Martin deze column, over hoe een voettocht studenten in verbinding brengt. 

We liepen over de dijk bij de IJssel, lichte regen kleurde de lucht grijs. Verderop klonk vanuit de struiken het typische getik van een roodborstje. Met vijf studenten was ik onderweg op een voettocht van Zwolle naar Deventer. Onze eerste stop was in het klooster in Diepenveen, we hadden de eerste tien kilometer achter de rug.

“Ik ben een nihilist”, zei een van de studenten opeens tegen me. “Ik geloof nergens in. Het leven is volkomen zinloos.” Ik kende hem vooraf niet, we zagen elkaar op die zaterdagochtend voor het eerst. Een ander vertelde een paar kilometer later over haar studie en dat ze benieuwd was naar het klooster. Het gesprek kwam op geloven: “God is voor mij een cirkel”, zei ze, “rond en rust.”

Later liepen we een tijd in stilte achter elkaar. De mobieltjes waren thuis gebleven of zaten onderin mijn rugzak. De aandacht hoefde verder niet gedeeld te worden, we hadden genoeg aan onszelf en elkaar. En aan de route. Aan onze voeten, die zeer begonnen te doen. Aan onze magen, die zin kregen in eten. Inmiddels was het donker geworden, het klooster lichtte in de verte op.

’s Avonds kookten we samen en deden spelletjes. De volgende ochtend zaten we om acht uur bij het ochtendgebed. Een psalm, een lied, een Bijbeltekst en stilte. “Ik ben niet gelovig,” zei een student, “maar ik heb het gewoon op me af laten komen en eruit gehaald wat mij aansprak. Waar kwam die tekst vandaan?” We praatten erover door toen we in prachtig zonlicht door de bossen richting Deventer liepen.

‘Een mens te zijn op aarde’ kan voor studenten eenzaam zijn. Niet zozeer omdat ze alleen op een zolderkamer zitten of vanwege corona. Wat ze al veel langer horen: ‘je moet je onderscheiden van anderen’, ‘je moet zelf bepalen wat jou gelukkig maakt’ en ‘wees jezelf’. Deze zoektocht kan heel eenzaam zijn. “Ik ben er zat van om steeds mezelf te moeten zijn”, hoorde ik laatst.

Zo’n voettocht is een poging om studenten meer in verbinding te brengen. Met hun lichaam, met de wind en de vogels. Met andere studenten die ze niet kennen, met een oude traditie van mensen die zoeken naar zin en betekenis zoals in het klooster. Daar hoorden ze trouwens dat de oorspronkelijke monniken naar Schiermonnikoog verhuisd waren. Ze wilden graag mee: over een paar maanden gaan we wadlopen.

Lees hier meer over het studentenpastoraat