In deze turbulente tijd schrijven de predikanten van de Adventskerk en Oosterkerk wekelijks om beurten een blog. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. Deze week schrijft ds. Elly Urban over de sneeuwstorm en hoe die ruimte blies in onze hoofden. 

Al sneeuwballen gegooid? Iglo gebouwd? Met de slee van de heuvel af gerold? Wat is die sneeuw toch bijzonder. Ik merk dat ik er vrolijk van wordt, en ik ben niet de enige. De sneeuw roept iets bijzonders op, het is moeilijk om daar precies de vinger op te leggen. Je gaat spelen, genieten, jezelf verwonderen.

En wie had kunnen denken dat aan de televisietafels ineens niet meer de intensivisten en GGD-specialisten aanschuiven maar de meteorologen en ijsmeesters? Dat zelfs het woord Elfstedentocht steeds vaker klinkt?

Een sneeuwstorm die ruimte blaast in onze hoofden, onze aandacht trekt naar dwarrelende vlokjes wit, uitdagend, speels. Een zachte laag witte schoonheid die onze blik betovert, doet geloven dat er wonderen bestaan, dat iets nieuws mogelijk is. Groeiende ijsvloeren, nieuwe wegen die zich openen. Vrolijke sneeuwballengevechten met de politie, sneeuwpoppen op straat die je vrolijk toelachen. Verhalen die worden opgediept en doorverteld, over die eerdere sneeuwstormen en sneeuwduinen, over je eerste schaatsen, de eerste Elfstedentocht die je je herinnert, over hoe koud het was en hoe fijn.

Park de Wezenlanden: de eerste schaatsers op het ijs.

Ik ervaar het als zegen, iets dat ons zomaar toevalt. Natuurlijk is dat een beperkt en eenzijdig perspectief want sneeuw en ijs zijn niet voor iedereen en overal fijn. Vluchtelingenkampen, om maar iets te noemen. Maar vandaag is er voor mij in ieder geval ook dit: de betovering, de ruimte, de lichtheid, de creativiteit, het verlangen, de hoop. Iets van God, van het schone en goede, zomaar ineens, in de alledaagsheid van een Nederlandse winter. Een hoopvol gedicht van Herman de Coninck tot slot, met de titel ‘Winter’.

Winter. Je ziet weer de bomen
door het bos, en dit licht
is geen licht maar inzicht:
er is niets nieuws
zonder de zon.

En toch is ook de nacht niet uitzichtloos,
zo lang er sneeuw ligt
is het nooit volledig duister, nee.
Er is de klaarte van een soort geloof
dat het nooit helemaal donker wordt.
Zo lang er sneeuw is, is er hoop.

Uit: Zolang er sneeuw ligt (Brugge, 1981)