“Belangrijk dat je elkaar wat gunt”

Naast predikanten telt de Protestantse Gemeente Zwolle kerkelijk werkers. Voor ons magazine Gaandeweg gaat Theo Brand met hen in gesprek. De tweede ontmoeting is met Jeroen Knol (32), werkzaam voor Sionskerk en Stinskerk. “Ik vind de uitspraak ‘wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’ gevaarlijk.”

Hier kunnen jongeren chillen op een brede zachte bank en lekkere stoelen. Een muur vol graffiti getuigt van creativiteit. Dit is het jeugdhonk in de Sionskerk. “Hoog tijd trouwens dat de muur weer eens onder handen wordt genomen,” zegt Jeroen. Mogelijk een nieuw creatief moment? Op deze plek kunnen jonge gemeenteleden zich comfortabel voelen. Er staat zelfs een koelkast, zodat de cola koud staat. “Een gemeentelid had die over en dat komt nu mooi van pas.”
Jeroen groeide op in Zwolle en zijn wortels liggen in de Sionskerk. In 2012 trouwde hij met Lianne en samen hebben ze twee kinderen: Sara (7) en Manuel (5). “Opvoeden is mooi. Kinderen zijn een geschenk, niet je bezit. Zo moet het in de kerk ook zijn.”

In Kampen studeerde hij aan de PThU en rondde een bachelor Geloof, cultuur en samenleving af waarna hij op Hogeschool Windesheim zijn theologiediploma haalde. Zo’n 3,5 jaar lang was hij kerkelijk werker in Friesland. In 2016 begon hij één dag per week in de Sionskerk. Toen dat stapsgewijs uitgebreid werd naar meer uren, nam hij afscheid van het werk in Friesland. “Ik kan nu heerlijk op de fiets.”
Het was in de Sionskerk wel even wennen voor mensen om Jeroen in zijn nieuwe rol te zien, zeker ook vanwege het ouderenwerk. “De cultuur hier ken ik goed, maar omdat velen me van vroeger kennen, moest ik wel gezag opbouwen. ‘Waarom gaat die jonge knul nu ineens deze begrafenis doen?’ was soms de reactie. Nu loopt dat soepeler.” In de Stinskerk is hij nu ook werkzaam. Daar doet hij naast het jeugdwerk een deel van het pastoraat. Jeroen werkt vaak samen met vrijwilligers die volgens hem goud waard zijn. “Niet alles wat vroeger gebeurde, kan ook nu nog georganiseerd worden. Zeker na de coronatijd. Dat levert soms spanning op: met minder mensen alles willen blijven organiseren. Maar soms moet je ook iets durven loslaten. De essentie van het kerk-zijn gaat heus wel door.”
Jeroen doelt ook op sluiting van kerkgebouwen – we weten nog niet precies welke, hoe en wanneer – die gepland staan binnen de Protestantse Gemeente Zwolle. “Dat is vervelend, maar we mogen vertrouwen dat de kerk in Gods handen is en ook in handen van mensen voor wie de kerk dierbaar blijft omdat ze geloof, hoop en liefde willen koesteren en doorgeven.”

“Juist als het leven kwetsbaar is, mogen we dragen en gedragen worden door God en dus ook door elkaar”

“Ik vind de uitspraak ‘wie de jeugd heeft, heeft de toekomst’ gevaarlijk. Het gaat om het ‘nu’ en jongeren maken zelf volwaardig deel uit van de kerk met hun eigen inbreng. De ouderen beoordelen we toch ook niet op basis van het feit dat ze de jongeren van vroeger waren?” “Jongeren mogen zichzelf zijn. Ik merk soms dat jongeren dingen aan mij of elkaar toevertrouwen die ze thuis niet vertellen. Ook belangrijk is dat zij een gewaardeerde plek innemen. Zo hebben we één keer per maand een jong-en-oud-dienst met veel interactie en na afloop wat drinken en samen lunchen.”
Jeroen herinnert zich een groothuisbezoek na een startdienst met veel jonge mensen waarin opwekkingsliederen werden gezongen. Tijdens het huisbezoek was er iemand van 94 die liever psalmen zong, maar ze zei glimlachend: ‘Ik begrijp het wel’. Jeroen: “Kijk, dat is belangrijk: dat je wat inschikt en elkaar wat gunt.”

Volgens Jeroen is de kerk juist een plek voor mensen als ze even niet meer weten hoe het moet, het niet zien zitten of op verhaal willen komen. “Juist als het leven kwetsbaar is, mogen we elkaar dragen en gedragen worden door God. Dan maakt het ook niet uit hoe jong of oud je bent.”

Dit artikel verscheen in ons magazine Gaandeweg.
Tekst: Theo Brand
Foto: Hans van Eerbeek